2023

Trio 258
Lestari Scholtes                      piano
Eduardo Paredes Crespo      viool
Leon Besseling                        cello

Joseph Haydn (1732 -1809)
Pianotrio No. 15 in fis, Opus 26 (1760)

• Allegro
• Adagio Cantabile
• Finale: Tempo di menuetto

Segei Rachmaninoff (1873 – 1943)

Trio Élégiaque nr 2 (1893)

• II Quasi variazione

pauze

Bedrich Smetana  (1824 -1884)

Pianotrio No. 1 in g, Opus 15 (1855)

• Moderato Assai
• Allegro, Ma Non Agitato
• Presto

Bezoek de website van Trio 258 voor meer informatie over de musici, hun achtergronden en drijfveren www.trio258.com

Liviu Prunaru – eerste viool
Valentina Svyatlovskaya  – tweede viool
Vilém Kijonka – altviool
Gregor Horsch – cello

Ludwig van Beethoven (1770 – 1827)

Strijkkwartet nummer 11, in f kl.t. op. 95 (1810)

1. Allegro con brio
2. Allegretto ma non troppo – attacca subito:
3. Allegro assai vivace ma serioso – Più allegro
4. Larghetto espressivo – Allegretto agitato – Allegro

Franz Schubert (1797 -1828)
Strijktrio, D 471 in Bes gr.t.

1. Allegro
2. Andante sostenuto,

Pauze

Bedřich Smetana (1824 -1884)
Strijkkwartet Nr. 1 in e kl.t. (1876)

1. Allegro vivo appassionato
2. Allegro moderato à la Polka
3. Largo sostenuto
4. Vivace

Liviu Prunaru studeerde bij Alberto Lysy aan de beroemde Menuhin Music Academy in Gstaad en bij Dorothy DeLay in New York. Sinds het najaar van 2006 is hij concertmeester van het Concertgebouworkest. Tussen 2010 en 2012 was hij bovendien artistiek directeur van de Menuhin Music Academy.

In 1993 won hij de Prijs Eugène Ysaÿe, de publieksprijs én de tweede prijs van het Koningin Elisabeth Concours. Het winnen van de Juilliard Mendelssohn Concours in 1999 leidde tot zijn solodebuut in Lincoln Center in New York met de Juilliard Symphony. Liviu Prunaru trad sindsdien als solist op met het Royal Philharmonic Orchestra en het London Symphony Orchestra en gaf recitals over de hele wereld.

In mei 2008 soleerde hij voor het eerst met het Concertgebouworkest in een uitvoering van Saint-Saëns Derde vioolconcert. In december 2012 was hij de solist in Dvořáks Vioolconcert, en in juni 2014 in Piazzolla’s Las cuatro estaciones Porteñas (Vier seizoenen van Buenos Aires). In september 2017 was hij solist in Caprice Roumain van zijn landgenoot George Enescu.

Liviu Prunaru bespeelt de ‘Paschoud’ van Stradivari uit 1694, eigendom van Stichting Instituut Gak. Deze stichting heeft de viool aan de Stichting Koninklijk Concertgebouworkest in bruikleen heeft gegeven. In het najaar van 2021 heeft hij bovendien van de Foundation Concertgebouworkest een bijzondere Tourte strijkstok tot zijn beschikking gekregen.

Valentina Svyatlovskaya kreeg als vijfjarige haar eerste vioollessen en reeds op haar tiende werd ze toegelaten tot het conservatorium van haar geboortestad St. Petersburg.

Na haar vervolgopleiding aan de Zwitserse Menuhin Academy, waar ze les kreeg van Alberto Lysy en concertmeester van het Concertgebouworkest Liviu Prunaru, trad ze in oktober 2007 als eerste violiste toe tot het Concertgebouworkest. Tijdens het Koningin Elisabethconcours van 2012 bereikte Svyatlovskaya de halve finale.

Valentina Svyatlovskaya bespeelt een door Andrea Guarneri gebouwde viool uit 1676.

Vilém Kijonka is sinds juni 2013 in dienst van het Concertgebouworkest.
De Tsjechische altviolist studeerde in Praag aan het Conservatorium en de Muziekacademie, en vanaf 2001 aan het Conservatorium van Amsterdam bij Nobuko Imai en Michael Gieler. Ook studeerde hij bij Wolfram Christ aan de Hochschule für Musik in Freiburg.

Vilém Kijonka speelde in het Tsjechisch Radio Symfonieorkest, het Suk Kamerorkest, het Radio Symfonie Orkest en Het Nederlands Kamerorkest en was vanaf 2008 eerste soloaltist bij de Radio Kamer Filharmonie. Hij wordt met regelmaat uitgenodigd als gastaanvoerder bij Nederlandse Orkesten en trad op als solist met Het Brabants Orkest en het Suk Kamerorkest.

Vilém Kijonka is een gepassioneerd kamermusicus. Hij was zes jaar lang lid van het Kubelik Kwartet, speelt regelmatig met Camerata Concertgebouworkest en werkte samen met musici als Alina Ibragimova, Alex Kerr, Gordan Nikolic, Liviu Prunaru and Gregor Horsch.

In 2016 maakt hij samen met hoornist Radek Baborak een cd-opname van Mozarts Hoornkwintet, KV 407, die uitkwam op het label Supraphone.

Gregor Horsch werd geboren in Duitsland en opgeleid aan de Musikhochschule van Freiburg bij Christoph Henkel en later aan het Royal Northern College of Music in Manchester bij Ralph Kirshbaum. Sinds hij in 1989 cum laude afstudeerde in Manchester woont Gregor Horsch in Nederland. Na een aantal jaren de cellogroep van het Residentie Orkest in Den Haag aangevoerd te hebben werd hij in 1997 benoemd tot eerste solocellist van het Concertgebouworkest.

Als winnaar van de Pierre Fournier Award in London (1988) gaf hij talrijke recitals in Engeland en maakte hij verschillende radio-opnamen voor de BBC. Zo speelde hij in de Londense Wigmore Hall en trad hij op tijdens het eerste Internationale Cello Festival in Manchester en tijdens het Schubert-Britten Festival in de Queen Elizabeth Hall. Gregor Horsch won prijzen bij de Scheveningen International Music Competition (1989) en het Concours Gaspar Cassado in Florence (1990).

Gregor bespeelt sinds 2010 een cello gebouwd door Giovanni Battista Rogeri, voorheen bespeeld door en eigendom van solocellist Jean Decroos. Deze cello werd door de Foundation Concertgebouworkest aangekocht en aan Gregor in bruikleen gegeven.

Calefax Reed Quintet speelt: “Een eeuw geleden”

Oliver Boekhoorn     hobo
Bart de Kater             klarinet
Raaf Hekkema          saxofoon
Jelte Althuis              basklarinet
Alban Wesly              fagot

Kurt Weill (1900-1950)                                    Dreigroschen-Suite (1928)
(arr. Raaf Hekkema)

Leoš Janáček (1854-1928)                              In de mist (1912)
(arr. Alban Wesly)
– Andante
– Molto Adagio
– Andantino
– Presto

Erwin Schulhoff (1894-1942)                       Hot Music (1929)
(arr. Raaf Hekkema)

– pauze –

Anton Webern (1883-1945)                           Variationen Op. 27 (1936)
(arr. Eduard Wesly)

Willem Pijper (1894-1947)                             2 Sonatines (1925)
(arr. Raaf Hekkema)

Claude Debussy (1862-1918)                         Préludes (1909-1912)
(arr. Raaf Hekkema)
– La puerta del vino [livre II, nr. 3]
– Minstrels [livre I, nr. 12]
– La sérénade interrompu [livre I, nr. 9]
– “General Lavine” eccentric [livre II, nr. 6]

George Gershwin (1898-1937)         An American in Paris (1928,gedeelte)
(arr. Raaf Hekkema)

Oliver Boekhoorn (1970) is de hoboïst van Calefax. Zijn muzikale opleiding genoot hij aan de conservatoria van Den Haag en Amsterdam. Hij is tevens lid van Cobla Amsterdam waar hij Tenora speelt en is daarnaast geregeld te gast bij de grote orkesten en ensembles in Nederland. Oliver speelt een Marigaux hobo, maar voor althobo en oboe d’amore prefereert hij Bulgheroni. Ook heeft hij een grote voorliefde voor de Ierse muziek en speelt sinds enige tijd ook Duduk, een Armeens dubbelriet instrument. In zijn vrije tijd vliegt Oliver parapente over de duinen en de alpen, of struint hij door de bossen met zijn fotocamera.

Bart de Kater (1986) is de klarinettist van Calefax. Hij sloot zijn Bachelor- en Masteropleiding cum laude af aan het Conservatorium van Amsterdam. Als muzikant slaat hij vaak een brug naar muziektheater en begeeft zich graag op het vlak van de folklore-muziek. Bart maakt deel uit van het Nieuw Amsterdams Klarinet Kwartet en het Nederlands Blazers Ensemble waarmee hij toerde naar Jordanië, Israël, Turkije, Polen, Brazilië en Bulgarije. Verder is hij regelmatig te gast bij de grote Nederlandse orkesten. Sinds 2017 is Bart werkzaam als docent Jong Talent aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag en is hoofdvakdocent aan het Conservatorium van Amsterdam.

Raaf Hekkema (1968) is de saxofonist en arrangeerde naar schatting ongeveer de helft van het Calefax-repertoire. Hij treedt ook op als solist en geeft les aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. Raaf zet zich in voor het ontwikkelen van repertoire voor de saxofoon, wat soms leidt tot schijnbaar onmogelijke projecten zoals zijn bewerking en cd-opname van de 24 vioolcaprices van Paganini, waarvoor hij in 2007 door het Duitse ECHO Klassik tot ‘Instrumentalist of the year’ werd benoemd. Daarnaast won hij verscheidene andere prijzen. Sinds 2020 is hij lid van de Akademie van Kunsten (KNAW). www.raafhekkema.com

Jelte Althuis (1967) studeerde klarinet bij Herman Braune en George Pieterson aan het conservatorium van Amsterdam en behaalde zijn examen Uitvoerend Musicus in 1993. Zijn gelijktijdige studie basklarinet bij Harry Sparnaay sloot hij met onderscheiding af. Sinds 1994 is hij lid en arrangeur van Calefax, daarnaast speelt hij regelmatig in de grote orkesten in Nederland. In Calefax beperkt hij zich meestal tot de basklarinet en bassethoorn. Jelte bezit, onderhoudt en rijdt een Volvo Amazone uit 1969.

Alban Wesly (1967) is de fagottist, mede-oprichter, en één van de arrangeurs van Calefax. Hij was ook tweeëntwintig jaar de fagottist van het Duitse Ensemble MusikFabrik. Sinds 2019 doceert Alban aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag (fagot en kamermuziek).

Zijn muzikale opleiding genoot Alban aan de conservatoria van Amsterdam en Den Haag, waar zijn examen kamermuziek werd gehonoreerd met onderscheiding en de Kolfschoten-prijs. Hij werkte intensief samen met componisten als Gijsbrecht Royé, Karlheinz Stockhausen, Mauricio Kagel, Heinz Holliger, Mayke Nas, Jonathan Harvey en Peter Eötvös. Hij speelt op een fagot van Stephan Leitzinger uit 2012. Eigen site: www.wesly.eu

Toelichting op het programma

De Duitse schrijver Hermann Hesse, in Steppenwolf (1927): “Er zijn perioden waarin een hele generatie zozeer tussen twee tijden, twee levensstijlen terecht komt dat alle moraal, alle geborgenheid en onschuld verloren gaan.” Oostenrijker Stefan Zweig beschrijft in zijn autobiografisch werk Die Welt von Gestern (1942) hoe Europa aan het begin van de twintigste eeuw van een fin-de-siècle-idylle in een maatschappelijke nachtmerrie belandde. De Eerste Wereldoorlog, de daaropvolgende pandemie, het opkomend populisme onder Hitler, Mussolini, Franco, de beurskrach met een wereldwijde recessie tot gevolg en het daardoor oplaaiende antisemitisme; een dramatischer decor voor de werkende kunstenaar is nauwelijks denkbaar. Een dag na de voltooiing van het werk bracht Zweig zich, samen met zijn vrouw, om het leven.

De voortschrijdende industrialisatie had, met name in de tweede helft van de negentiende eeuw, de onderlinge verhoudingen tussen verschillende bevolkingsgroepen extreem snel veranderd. Het was een tijd van ongekende voorspoed voor velen en verdrukking voor anderen. De werkende klasse werd omgeschoold naar fabrieksarbeid, wat voor sommigen goed uitpakte maar voor anderen slechter. Er ontstond een welvarende middenklasse die ruimte opeiste in het publieke debat en verlangde naar ‘zelfverheffing’; naar toegang tot alle vormen van kunst en wetenschap, teneinde dat wat ze niet waren en nooit konden worden – adellijk – tenminste in de geest te kunnen bereiken. De adel mocht zijn titels behouden, maar raakte geleidelijk zijn positie in het centrum van de macht kwijt.

De kunsten bereikten een mate van ontwikkeling als nooit te voren. De grote steden boden uiteraard alle vormen van vertier, maar nog groter was de wens naar diepgang. En die werd in alle takken van kunst geboden. Er werd geëxperimenteerd, met de meest extreme vormen van kunst tot gevolg. Er ontstonden in hoog tempo nieuwe stromingen en collectieven; voor elke bevolkingsgroep een eigen kunstbiotoop. Reizen werd makkelijker en in de kunst werd geput uit culturen die voorheen onbereikbaar waren. De uitvinding van het vliegtuig maakte dat men anders ging denken over landsgrenzen. Al deze invloeden leidden tot nieuwe inzichten, zoals het exploreren van nieuwe kunsttalen en -ismen zoals het kubisme, surrealisme en dadaïsme. Maar ook de oude tonale muziektaal zoals die eeuwenlang was uitgekristalliseerd werd tegen het licht gehouden: was dat niet een uitgehold medium dat nodig vervangen moest worden door iets dat enigszins gelijke tred kon houden met de complexe moderne tijd?

In Europa heerste tot de eeuwwisseling onder de gefortuneerde klassen een groot gevoel van veiligheid, zo beschrijft Zweig. Tegelijk vormde de daarbij behorende gezapigheid een broeierige ondergrond voor gewelddadige impulsen. Eén van de vreemdste fenomenen in de moderne geschiedschrijving is het ‘verlangen’ in die tijd naar oorlog. Het lijkt alsof de rust die heerste in Europa, gecombineerd met de verwondering over de technologische ontwikkeling, ertoe leidden dat de soldaten die in 1914 naar het front gestuurd werden zingend op hun doel af gingen in de veronderstelling dat ze snel en verrijkt weer naar huis zouden terugkeren. De ongekende verschrikkingen die de Grote Oorlog vervolgens liet zien, met onder andere het gebruik van de eerste geavanceerde tanks en het gebruik van chemische wapens, gaven stof tot nadenken over mensenrechten en boden wetenschappers zoals psychoanalyticus Sigmund Freud een wrang maar vruchtbaar onderzoeksterrein.

In 1918 kreeg Duitsland de rekening gepresenteerd. Het Verdrag van Versailles, dat het einde van de oorlog markeerde, dicteerde Duitsland om herstelbetalingen te doen die het zich herstellende land onmogelijk kon betalen, terwijl gelijktijdig het Ruhrgebied, één van de economische pijlers van het land, was ingenomen door Frankrijk bij wijze van represaille. Duitsland reageerde door de geldpers aan te zetten, waarmee het bewust een gigantische inflatie veroorzaakte. Tussen 1922 en 1924 zakte de Duitse mark van 1:160 ten opzichte van de dollar naar 1:4.200.000.000.000. De benarde financiële situatie en het geschonden zelfbeeld van de Duitse burgers die dit tot gevolg had wordt wel gezien als de belangrijkste oorzaak van het opkomend nazisme.

Toch was Berlijn enige jaren later toonaangevend in Europa op het gebied van kunst en cultuur. De jazz, met de Amerikaanse bevrijders van Europa meegewaaid, was alomtegenwoordig. Het werd door Duitse orkesten en muzikanten met verengelste namen gespeeld onder de benaming Hot Music.

Als er één muziekstuk is dat symbolisch is voor Berlijn tijdens het interbellum, dan is dat de Dreigroschenoper van Bertolt Brecht en Kurt Weill. Dit is dansen op de vulkaan in optima forma. De opera, meer een musical, is een ode aan zwervers, misdadigers, oplichters en prostituees. Crimineel Macheath, ook wel Mackie Messer, wiens levensmotto direct na de korte en korzelige ouverture wordt blootgegeven, trouwt met Polly, de dochter van een makelaar in bedelaarsinkomsten. Daar er op de bruiloft weinig entertainment is, zingt Polly een lied over de ingebeelde zeeroofster Jenny, die elke man laat sidderen van angst. Mackie, inmiddels op de vlucht voor zijn arrestatie, vindt nog even tijd om in zijn favoriete bordeel een vlugge herinnering op te halen aan de tijd dat hij zelf een bordeel bestierde, maar de hoofdmadam verraadt hem en hij belandt in de cel. Terwijl hij wacht op zijn terechtstelling verschijnt er echter, als ‘Deus ex Machina’ een ruiter te paard, een Koninklijke Bode, die Macheath in de adelstand verheft, een kasteel aanbiedt alsmede een pensioen. De moraal van dit verhaal; vervolg de kleine crimineel toch niet, het leven is al moeilijk genoeg.

Leoš Janáček’s leven was getekend door problemen, mogelijk mede veroorzaakt door zijn door vrienden als moeilijk omschreven karakter. Zijn carrière als componist begon pas serieus vorm te aan te nemen in het tweede decennium van de twintigste eeuw, toen hij al bijna zestig was. Tot dan toe had hij voornamelijk lesgegeven en gecomponeerd, maar steeds zonder noemenswaardig succes. Persoonlijk leed heeft uiteindelijk mede vorm gegeven aan zijn meest tot de verbeelding sprekende composities. Zo is zijn pianosonate 1. X. 1905 een muzikaal eerbetoon aan een vriend die bij een demonstratie door ingrijpen van de politie omgekomen was, en is het strijkkwartet “de Kreutzersonate” (naar een novelle van Tolstoj) het resultaat van een langdurige hartstochtelijke platonische relatie met een leerlinge. De pianocyclus In de mist (een metafoor voor de wazige toonsoorten en steeds wisselende vormen) is ontstaan in de periode na de vroegtijdige dood van zijn dochter, en een reeks van teleurstellingen in zijn professionele leven. De muziek is een goed voorbeeld van Janáčeks zeer individuele stijl, die de spraak als belangrijkste inspiratie heeft, en derhalve bij tijd en wijle een zeer grillig verloop heeft.

Erwin Schulhoff, eveneens een Tsjech, werd op voorspraak van Antonín Dvořák op tienjarige leeftijd toegelaten tot het Praags conservatorium. Later was hij leerling van onder anderen Claude Debussy en Max Reger. Een reizend leven als pianovirtuoos volgde, onderbroken door zijn mobilisatie ten tijde van de oorlog. Het had grote invloed op hem, en hij wendde zich als componist tot het modernisme en werd één van de eerste dadaïstische componisten. Zo schreef hij het eerste stilte-stuk; In futurum, een pianowerk geheel genoteerd in zeer complexe rustnoten. Hiermee liep hij dertig jaar voor op John Cage’s beroemde 4’33’’, dat hetzelfde principe heeft. Schulhoff was ook een groot liefhebber van jazz, en danste graag tot in de kleine uurtjes in danslokalen. Hot Music, een serie gesyncopeerde piano-études, is een amechtige parade van schetsen van de roerige jaren twintig. Schulhoff overleed in een concentratiekamp op 48-jarige leeftijd.

Van alle stijlen die in de kunstmuziek grote invloed hebben gehad, is de twaalftoonstechniek wel één van de meest besproken. Anton Webern werkte een vol jaar aan zijn Variationen Opus 27, en dat voor een stukje van ruim vijf minuten. Het kenschetst de precisie die bij die stijl hoort. De twaalftoonstechniek was het tegenbod op de traditionele tonaliteit die de muziek zo lang in een houdgreep had gehouden. In de twaalftoonstechniek klinken alle twaalf tonen even vaak, wat een nivellerend effect heeft, met als doel het vermijden van de gebruikelijke tonale hiërarchie. Aldus ontstaat een nieuwe taal, vrij van oude associaties.

Willem Pijper wordt nu beschouwd als één van de belangrijkste vooroorlogse Nederlandse componisten. Hij was bij collega’s nochtans vooral bekend en gevreesd om zijn scherpe pen als muziekcriticus en -publicist. In die hoedanigheid was hij mede verantwoordelijk voor het vertrek van dirigent Jan van Gilse bij het Utrechts Stedelijk Orkest. In zijn Sonatines toont hij zich meester op de korte afstand. In kort tijdsbestek passeert een waaier aan thema’s en motieven de revue, alles raak en zeer precies uitgewerkt, zonder de vorm uit het oog te verliezen.

Claude Debussy staat al sinds de beginjaren bij Calefax op de lessenaars. Van de Préludes, gepubliceerd in twee boeken van twaalf, zijn in de loop van al die jaren ook een aantal rietkwintetversies gemaakt. Deze set van vier préludes belicht de dansante kant van Debussy. Met name diens voorliefde voor Spaanse muziek is erin te horen, maar ook, in het laatste deel, een Cakewalk, een gesyncopeerde dans die vermoedelijk in Amerika is begonnen als een danswedstrijd door tot slaaf gemaakten; een parodie op de dansen van hun witte overheersers. Ze konden daarbij een cakeje winnen. Later werd de dans geïmporteerd in Europa en werd daar zeer populair in de dancehalls.

Amerikaan George Gershwin was pas achtentwintig en desondanks al beroemd toen hij Maurice Ravel ontmoette in New York. Op Gershwins verzoek om compositieles antwoordde Ravel dat “het beter was om een eersteklas Gershwin te worden dan een tweedeklas Ravel”. Evengoed ried Ravel Gershwin aan om les te nemen in Parijs bij Nadia Boulanger. Boulanger, die later grote faam vergaarde als docente van onder andere Aaron Copland, Astor Piazzolla en Philip Glass, werd enige tijd later inderdaad door Gershwin bezocht. Hij speelde tien minuten van zijn muziek voor haar waarop zij hem liet weten dat ze hem niets meer te leren had. Evengoed was zijn reis naar Europa en zijn verblijf in Parijs van doorslaggevende invloed op zijn carrière. Hij ontmoette Kurt Weill in Berlijn en tal van andere kunstenaars in Parijs. Maar nog belangrijker was dat hij zich bewust werd van zijn persoonlijke, Amerikaanse en door jazzinvloeden gekleurde stijl. In An American in Paris lijkt Gershwin op zoek te zijn naar een zinvolle synthese van die eigen stijl en zijn nieuwverworven kennis op het gebied van klassieke vorm en compositie. Het is complexer en klassieker dan zijn eerdere werk. Het autobiografische stuk beschrijft de verwondering van een wandelaar in het chaotische Parijs van de jaren twintig.

© 2022 Raaf Hekkema

Christianne Stotijn                   mezzosopraan
Annemarie Konijnenburg     altviool
Carl van Reenen                        piano

Johannes Brahms (1833 – 1897)

– Bei Dir sind meine Gedanken op. 95.2  

– Die Mainacht op. 43.2 

– Über die Heide op. 86.4 

– Es schauen die Blumen op. 96. 3

– Meerfahrt op. 96.4

– O, wüsst ich doch den Weg zurück op. 63.8 

– Sommerabend   op. 85.1

– An ein Veilchen  op. 49.2

– Von ewiger Liebe op. 43.1

Zwei Gesänge opus 91:

– Gestillte Sehnsucht

– Geistliches Wiegenlied

PAUZE

Robert Schumann (1810 – 1856)

– Märchenbilder opus 113

Pjotr Iljits Tsjaikovski (1840 – 1893)

Twee liederen bewerkt door Wijnand van Klaveren:

– None but the lonely heart, op. 6.6 ( L.A. Mey naar Goethe)

– At the Ball, op. 38.3 (A.Tolstoy)

Charles Martin Loeffler (1861 – 1935)

Uit 4 poèmes opus 5:  

– Sérénade

– Dansons la Gigue

De Muiderbergse componist en pianist Carl van Reenen studeerde piano op het Conservatorium in Amsterdam bij Jan Wijn. Hij treedt op in verschillende kamermuziekensembles en hij begeleidt zangers. Verder werkt hij aan het Utrechts Conservatorium als co-repetitor en docent repertoirestudie. Eerder speelde hij operafragmenten op een cruiseschip, trad hij op in toneelstukken en speelde hij filmmuziek. Hij speelde key-board in verschillende producties van Joop van de Ende. Ook schreef en regisseerde hij kindermusicals.

Carl is ook dirigent. Hij leidde het Zwols Symfonieorkest. In 2009 dirigeerde hij de door hemzelf samengestelde opera Lisettes Rache oder Der Onkel aus Chicago, gebaseerd op muziek van Mendelssohn.

Bij Concert aan Zee krijgt hij jaarlijks Carte Blanche. De eerste keer bracht hij het muziektheaterstuk “L’histoire du Soldat” van Strawinsky. In 2015 speelde hij de pianoversie van Mussorgsky’s “De Schilderijen van een tentoonstelling” en een aantal uitdagende stukken met klarinettiste Celeste Zewald. In 2016 presenteerde hij de mooiste pianotrio’s. In 2017 verraste hij met met een gevarieerd programma met KCO-violiste Sjaan Oomen en mezzosopraan Ellen van Beek. In 2018 bracht hij een vocaal programma met sopraan Charlotte Houberg en opnieuw Ellen van Beek met onder meer Pergolesi’s Stabat Mater. In 2019 kwam hij met een Tsjechische connectie: klarinettist Karel Dohnal en violiste Radka Dohnalová. In 2020 toverde hij, samen met het X-Sight Percussionduo een bedwelmend mooie “Canto Ostinato” van Simeon ten Holt uit de vleugel en twee marimba’s. In 2021 overdonderde hij het Muiderbergse publiek met Mozart’s geliefde opera “Don Giovanni” in zakformaat met een topcast en een verteller.

Mezzosopraan Christianne Stotijn werd geboren in Delft en studeerde viool en zang aan het conservatorium van Amsterdam. Nadat zij haar diploma viool behaalde, zette zij haar zangstudie voort bij Udo Reinemann, Jard van Nes, en Dame Janet Baker. In de loop der jaren won zij diverse belangrijke prijzen, waaronder de prestigieuze ECHO Rising Stars Award 2005/6, in 2005 de Borletti Buitoni Trust Award en in 2008 de Nederlandse Muziekprijs. Bovendien werd zij in 2007 verkozen tot BBC New Generation Artist.

Christianne is een gepassioneerd vertolker van liederen. Onder begeleiding van pianisten Joseph Breinl en Julius Drake, met wie ze al jarenlang als duo samenwerkt, zong zij in de belangrijkste concertzalen ter wereld. In kamermuziekverband treedt zij regelmatig op met onder andere altviolist Antoine Tamestit, haar broer, contrabassist Rick Stotijn en het Oxalys Ensemble.
De dirigent Bernard Haitink heeft een grote invloed gehad op haar muzikale loopbaan. Onder diens leiding zong zij met orkesten als Het Koninklijk Concertgebouworkest, Boston Symphony Orchestra, Chicago Symphony Orchestra en London Symphony Orchestra. Ook zong zij samen met vooraanstaande dirigenten zoals Claudio Abbado, Ivan Fischer, Esa-Pekka Salonen, Yannick Nézet-Séguin, Andris Nelsons, Gustavo Dudamel, Vladimir Jurowski en Jaap van Zweden.

Christianne zong diverse wereldpremières van hedendaagse componisten. Zo heeft Michel van der Aa de cyclus ‘Spaces of Blank’ aan haar opgedragen in 2009 samen met het Koninklijk Concertgebouworkest. In 2013 zong Christianne Stotijn de wereldpremière van ‘Totentanz’ van componist Thomas Adès tijdens de Proms in de Royal Albert Hall te London. Ook op de operapodia was zij regelmatig te zien en te horen. Zo vertolkte zij onder meer de rol van Pauline in Pique Dame in de Opera van Parijs, de rol van Isabella in L’Italiana in Algeri tijdens het Festival d’Aix-en-Provence, speelde ze Ottavia in Poppea bij de Nederlandse Opera en Teatro Campoamor in Oviedo en het Teatro Arriaga in Bilbao. Zij zong de rol van Cornelia in Giulio Cesare en de rol van Neris in Medea in de Koninklijke Muntschouwburg in Brussel en bij de Nederlandse Opera eveneens Cornelia. Ze speelde de titelrol in Tamerlano in het Royal Opera House in Covent Garden en zong een concertante uitvoering van Wagners Tristan und Isolde in de rol van Brangäne. In 2014 zong zij de rol van Marfa uit Moessorgski’s La Khovanshchina aan de Oper Stuttgart. Zij zong in 2019 in Taiwan de rol van Marguerite uit Faust van Berlioz. In 2020 maakte zij haar rol-debuut in Strasbourg aan de Opéra National du Rhin in de rol van Kundry in Wagner’s Parsifal.

Sinds 2014 leidt Christianne Stotijn de Udo Reinemann International Masterclasses te Brussel.  Ook is zij als zangdocente verbonden aan de Hochschule für Musik, Würzburg.

Christianne heeft een Stichting opgericht, welke eigen educatieve producties verzorgd. Met het bedenken en uitvoeren van vernieuwende muziekprojecten, zowel voor het bestaande en nieuwe concertpubliek, als voor kinderen, wordt gestreefd naar een vorm van overdracht en vertellen die breder is dan het zingen van liedteksten in de traditionele recital-vorm. Zo bracht zij een muziektheater over het leven van de Joodse dagboekschrijfster Etty Hillesum: Die Weise von Liebe und Tod en de kindervoorstelling: De Uilenpriesteres van Orplid.

De muziek van Christianne Stotijn wordt uitgebracht op het label Onyx en sinds 2014 bij Warner Classics. Voor haar opname van liederen van Tsjaikovski, ontving zij in 2010 de BBC Music Magazine Award. Voor het label MDG nam Christianne Stotijn een werk op dat haar na aan het hart ligt: ‘Die Weise von Liebe und Tod des Cornets Christoph Rilke’ van Frank Martin. Voor deze opname werd zij onderscheiden met de ECHO Award ‘Liedeinspielung des Jahres 2008.  Haar album ‘If the Owl calls again’ kreeg de Gramophone’s editor’s choice met de woorden: “Eclectic and engaging throughout, this recital has a strong sense of personality–and personal choice–running throughout it.” –Gramophone Editor’s Choice, July 2015.
Haar meest recente cd werd uitgebracht bij Deutsche Grammophon in 2020 met: Totentanz van Thomas Adès in samenwerking met de Boston Symphony Orchestra onder leiding van Thomas Adès.

Annemarie Konijnenburg is altvioliste in het Radio Filharmonisch Orkest. Daarnaast is ze hoofdvakdocent altviool en kamermuziek op het Utrechts conservatorium.
Viool studeerde ze bij Chris Duindam en Emmy Verhey, altviool bij Prunella Pacey en Nobuko Imai aan het Utrechts Conservatorium.

Ze maakte deel uit van Camerata Antonio Lucio, het Tagore Kwartet en het Gaudae trio. Ze is lid van het Cugnon Project, een initiatief van professionele musici dat jonge conservatoriumstudenten de kans geeft met professionele musici podiumervaring op te doen.

Naast haar baan in het Radio Filharmonisch Orkest, met wie ze elke week concerten geeft in het Amsterdamse Concertgebouw en Tivoli Vredenburg in Utrecht is ze als veelgevraagd kamermusicus regelmatig op allerlei podia te horen.

Annemarie bespeelt een altviool van Max Möller uit 1946.